Τετάρτη, Απριλίου 18, 2012

Σκέψεις πάνω στα δημοψηφίσματα (ή γιατί δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο θέλουν να μας πείσουν)

Τα διάφορα δημοψηφίσματα και οι αναλύσεις πάνω σε αυτά μιλάνε για αλλαγή πολιτικού σκηνικού, για δραματικές αλλαγές στη σύνθεση της Βουλής, για το τέλος του δικομματισμού και το θάνατο της μεταπολίτευσης. Προσωπικά δε βλέπω ούτε νιώθω κάτι να αλλάζει. Τα δημοψηφίσματα, παρόλη τη διαρκή τους αστάθεια εκφράζουν ένα και μόνο πράγμα: τη διατήρηση του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα. 


Ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν έχει αλλάξει πολιτική ιδεολογία. Παραμένει πιστός στο θαύμα της Μεταπολίτευσης και στην πολιτική κουλτούρα που οι κύριοι εκφραστές της, τα δύο μεγάλα κόμματα έφεραν στη χώρα. Δεν αναζητεί νέα κοινωνικά μοντέλα ούτε καν νέα πρόσωπα. Το μόνο που θέλει είναι να ακουστεί η αγανάκτηση του μέσα από την Κάλπη. Η ψήφος του Έλληνα πολίτη θα είναι μία ψήφος διαμαρτυρίας και κατακραυγής. Δυστυχώς μόνο αυτό. 


Με το σενάριο της συγκυβέρνησης Πα.Σο.Κ. και Ν.Δ. να είναι σίγουρο και δεδομένο πριν καν την ανακοίνωση των εκλογών, η διαμαρτυρία αυτή γίνεται ακόμα πιο εύκολη. Ο Έλληνας μπορεί πλέον να γκρινιάξει για τις επιλογές των εκλεκτών του χωρίς να φοβάται ότι θα τους χάσει, αφού αυτοί θα συνεχίσουν να τον κυβερνούν παρέα. Νιώθει πως η διαμαρτυρία του δε θα βάλει σε κίνδυνο τη χώρα όπως υποστηρίζει η τοπική και Ευρωπαϊκή προπαγάνδα ότι θα συμβεί σε περίπτωση άλλης κυβέρνησης. Διαμαρτύρεται εκ του ασφαλούς, σίγουρος για τη σταθερότητα, ασχέτως αν τον Ιούνιο θα τον στριμώξουν και άλλο οικονομικά. Έχει άλλωστε πειστεί για την αναγκαιότητα των μέτρων. 


Δεν είναι λοιπόν και τόσο εντυπωσιακές οι δημοσκοπήσεις. Απλά δηλώνουν μία διάθεση για κράξιμο που έχει αυτή τη στιγμή ο κόσμος. Γι αυτό άλλωστε και πάμε σε εκλογές. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, έχοντας ήδη συμφωνήσει τα πάντα κάτω από το τραπέζι, μας αφήνουν να φωνάξουμε λίγο παραπάνω απ’ ότι συνήθως για να ξεδώσουμε και να ηρεμήσουμε. Να κάνουμε μια ομαδική, πανελλήνια ψυχοθεραπεία και να τους αφήσουμε μετά σχετικά ήσυχους να τελειώσουν το έργο τους. 


 Αν ο Λαός της Ελλάδας ήθελε κάτι διαφορετικό αυτό θα είχε ήδη φανεί στις δημοσκοπήσεις. Δεν το θέλει, είναι φανερό. Φοβάται την αλλαγή, φοβάται το άγνωστο, φοβάται να εμπιστευτεί κάποιον άλλο και προτιμά να πάει με αυτούς που ξέρει άσχετα αν τους βρίζει. 


Το γνωστό ρητό του τοίχου αποδεικνύεται σήμερα πιο αληθινό από ποτέ: «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες». Στο χέρι μας είναι να το διαψεύσουμε.

Δευτέρα, Ιουνίου 01, 2009

Γιατί θα ήταν καλό να ψηφίσουμε

Απλά μαθηματικά. Η αποχή δεν προσμετράται στα εκλογικά αποτελέσματα παρά μόνο ως στατιστικό στοιχείο. Έτσι λοιπόν στις τελευταίες εκλογές του 2007 σε 9.921.343 εγγεγραμμένους ψήφισαν 7.355.946 εκ των οποίων έγκυρα ήταν 7.159.897 και κυβέρνηση ανέδειξαν οι 2.995.321 με ποσοστό 41.83% επί των εγκύρων. Στην πραγματικότητα η Ν.Δ. κλήθηκε να κυβερνήσει έχοντας την ψήφο μόλις του 30.19% των εκλογέων. Η αποχή λοιπόν δεν εξέφρασε καμία διαμαρτυρία, για την ακρίβεια διευκόλυνε τα 2 μεγάλα κόμματα και ειδικά το πρώτο μιας και οι φανατικοί τους οπαδοί δεν απέχουν ποτέ από τις εκλογές.

Θέλετε να εκφράσετε τη διαμαρτυρία σας; Θέλετε να δείξετε τη δυσαρέσκεια σας απέναντι στα μεγάλα κόμματα; Ψηφίστε κάτι άλλο. Στις ευρωεκλογές συμμετέχουν συνολικά 27 κόμματα που καλύπτουν όλα τα ιδεολογικά φάσματα, από την άκρα αριστερά και την αναρχία μέχρι την άκρα δεξιά και το φασισμό. Η ψήφος δεν σε κάνει άλλωστε μέλος του κόμματος απλά εκφράζει μία σχετική συμφωνία με τις πολιτικές του τοποθετήσεις. Ειδικά στις ευρωεκλογές, όπου εκλέγουμε αντιπροσώπους στην ευρωβουλή που δεν έχουν και πολύ μεγάλη επιρροή στις κεντρικές αποφάσεις, η ψήφος του πολίτη μπορεί να αποτελέσει πολύ ηχηρό μύνημα στα κόμματα, χωρίς να μπούμε σε μεγάλο δίλημμα για τις συνέπειες τις επιλογής μας. Σκεφτείτε πως αν οι δημοσκοπήσεις δίνουν 60% στους 2 μεγάλους με πιθανή αποχή 33% το πραγματικό τους ποσοστό είναι λιγότερο από 45%. Πολύ μεγάλο χαστούκι, αν πραγματικά συμβεί. Και θα ήταν πραγματική διαμαρτυρία και όχι αδιαφορία.

Κακά τα ψέματα, το πολιτικό μας σύστημα είναι εκτός τόπου και χρόνου και το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί μία ψευδαίσθηση δημοκρατίας παρά ουσιαστική δημοκρατία. Αν όμως το εγκαταλείψουμε πλήρως, δεν πρόκειται να περάσουμε κανένα μύνημα διαμαρτυρίας, δεν πρόκειται να κάνουμε κανένα βήμα προς την αλλαγή του, ούτε προς μία πιο ανθρώπινη κοινωνία στηριγμένη στις ανάγκες του συνόλου και όχι του ενός.

Ακολουθεί η λίστα των κομμάτων που συμμετέχουν στις εκλογές. Είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε ένα για να ψηφίσετε.

1) Νέα Δημοκρατία (Κ. Καραμανλής),
2) Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) (Γ. Παπανδρέου),
3) Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α. Παπαρήγα),
4) Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) (Α. Τσίπρας),
5) Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) (Γ. Καρατζαφέρης),
6) Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο (ΠΑ.Μ.ΜΕ.) (Σ. Παπαθεμελής),
7) Δράση (Σ. Μάνος, Α. Αβραντίνης, Α. Αϊβαλιώτης, Α. Καρίπογλου. Ι. Κτιστάκης, Ι. Μπουτάρης),
8) Ένωση Κεντρώων (Β. Λεβέντης),
9) Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή (Ν. Μιχαλολιάκος),
10) Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.) (Ν. Καργόπουλος, Ν. Λεοντόπουλος, Σ. Στενός),
11) Κόμμα Φιλελευθέρων (Εμμ. Καλιγιάννης),
12) Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι (Δ. Βεργής),
13) Οικολόγοι Ελλάδας - Κ. Παπανικόλας - Πολιτική Κάθαρση (Κ. Παπανικόλας),
14) Οικολόγοι Πράσινοι (εκτελεστική επιτροπή Φ. Δραγούμης, Ε. Ζώτου, Ο. Κολοκούρης, Α. Λεμπέση, Ε. Μυριβήλη, Ν. Χρυσόγελος),
15) ΟΑΚΚΕ Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ (διοικούσα επιτροπή: Γ. Ζαφειρόπουλος, Ε. Κωνσταντινοπούλου, Δ. Γουρνάς),
16) Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (Αν. Παπαδόπουλος, Π. Κουφοβασίλης),
17) Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές) (Σαμπετάι Μάτσας, Σάββας Μιχαήλ),
18) Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Γεωργ. Τσαγκανέλιας),
19) Φιλελεύθερη Συμμαχία (Φωτ. Περλικός),
20) Κοινωνία (Εμμ. Βολουδάκης),
21) Λευκό (Κ. Ντάλιος),
22) Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία - Ουράνιο Τόξο (Σ. Αναστασιάδης),
23) Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.) διοικούσα επιτροπή 13 ατόμων),
24) Πατριωτικό Ανθρωπιστικό Κίνημα (ΠΑ.ΝΑ.Κ.) (Γ. Δόντας),
25) Κόμμα Νέων (Κ. Τοψόγλου),
26) Ελληνική Ενότητα (ΕΛ.ΕΝ.) (Β. Πρωτόπαπας) και
27) Ελληνικό Κίνημα Αμεσης Δημοκρατίας (Γ. Κόκκας).